Το Σούλι, Προπύργιο του Ελληνισμού και Στρατιωτικό Σχολείο του Γένους

(Με την ευκαιρία των εορτών Σουλίου, που κορυφώνονται την 31-5-09)

του Γιώργου Γκορέζη 

Οι Αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν μεταξύ των θεών τη Μνημοσύνη. Της Μνημοσύνης θυγατέρες ήταν οι εννέα Μούσες, μεταξύ των οποίων η Κλειώ εφέρετο να εφορεύει επί της Ιστορίας, με στέφανο δάφνης και σάλπιγγα στo δεξί χέρι. Τη Μούσα Κλειώ ας φέρουμε ενώπιον μας αυτές τις μέρες, για να σαλπίσει τη δόξα των πατέρων μας. Η δάφνη την οποία φέρει ανήκει στους ήρωες που θα μνημονεύσει.
Η πιο μεγάλη αρετή της ιστορίας είναι η δικαιοσύνη . Πιστεύω, ότι ολόκληρη η δίκαιη αλήθεια του ξεσηκωμού του Γένους, δεν γράφηκε. Η ακριβής εκτίμηση προσώπων και πράξεων δεν συντελέστηκε.
Ο βράχος του Σουλίου, του αθάνατου κατά τον Παπαρηγόπουλο Σουλίου , εμάχετο δεκαετίες στο βορά, πριν γίνει έρημος βωμός του ηρωισμού, και αργότερα απασχολεί μετά του Αλή Πασά όλη τη τουρκική δύναμη της Ηπείρου και της Αλβανίας. Η συμμαχία του με τον Αλή συμπαρασύρει τους Αλβανούς σε συμμαχικό επί έτος αγώνα κατά των Τούρκων, που γίνεται λόγω μεν υπέρ του Αλή, έργω δε υπέρ της Ελληνικής Επαναστάσεως.
Οι αγωνιστές του Σουλίου υπήρξαν στρατιώτες του έθνους, υπήρξαν ασπίδα του. Αγωνίστηκαν μέχρι τελευταίας πνοής και έπεσαν ηρωικά. Έπαθαν ότι παθαίνουν οι προπομποί των στρατών. Μόνον όταν το Σούλι έπεσε, μόνο τότε ήλθαν οι στρατοί του Σουλτάνου ακωλύτως στη Πελοπόννησο.
Σήμερα, ο αντίλαλος της ιστορίας ξαναλέει τα ονόματά των αγωνιστών . Ο απόηχος του μύθου ξαναθυμίζει τις ανδραγαθίες τους. Ο προβολέας του θρύλου ξαναφωτίζει τις μορφές τους. Του δημοτικού τραγουδιού ο αχός ανανεώνει την υστεροφημία τους.
Σήμερα οι πολεμίστρες του Τζαβελαϊικου σιγομιλάνε :
« Εάν ο υιός μου δεν μένει ευχαριστημένος να αποθάνει δια την πατρίδα του, αυτός δεν είναι άξιος να γνωρίζεται ως υιός μου», ακούεται η φωνή του Λάμπρου για το γιό του Φώτο, αιχμάλωτο του Αλή. Και η τραγική μάνα Μόσχω, συμπληρώνει : « Το παιδί μου είναι παιδί του Σουλιού. Και σαν γλυτώσει το Σούλι, γλυτώνει και το παιδί μου, και σαν χαθεί το Σούλι, ας χαθεί και το παιδί μου, και εγώ η ίδια».
Σήμερα φεγγοβολάει μπροστά μας η αστραπή της λεβεντιάς του καλόγερου Σαμουήλ, και αχεί η βροντή που ανατίναξε το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής,12 Δεκ 1803. Είναι η ίδια φωτιά που έκαψε αργότερα πολλούς ιεράρχες μας, τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Παπαφλέσσα, τον Δεσπότη της Σμύρνης Χρυσόστομο.
Εκείνη η φωτιά έκανε τους τουρκαλβανούς να προδώσουν τους όρους της συνθήκης. Κι ενώ το Σώμα του Τζαβέλα φτάνει στη Πάργα, το Σώμα του Μπότσαρη και του Κουτσονίκα χτυπιόνται άνανδρα. Την ίδια στιγμή εξήντα ατρόμητες Σουλιώτισσες αντιτάσσουν στην ατιμία των τουρκαλβανών το χορό του θανάτου, για να μείνουν αιώνιες.
Ο χορός τους, χορός λευτεριάς και αξιοπρέπειας, δεν έκλεισε. Τον έσυρε στις 19 του Δεκέμβρη και η Δέσπω, που με τις εφτά θυγατέρες και νύφες της θυσιάστηκε στο Πύργο του Δημουλά. Τον έσυραν και οι λοιπές Σουλιωτοπούλες, που έπεσαν αργότερα στο Μοναστήρι του Σέλτσου. Όλες τους, ενσάρκωναν αγέρωχα την ιδέα της Ελευθερίας, που μετρούσε με βιά τη σκλαβωμένη τούτη Γη, φοβερή και στην όψη της, φοβερή και στου σπαθιού την κόψη.
Στα αγαπημένα τους βράχια προσβλέπουν οι Σουλιώτες, και επανέρχονται, όταν αργότερα σπρώχνονται στις τάξεις του Αλή. Γράφει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος : « Συνωμολογήθη η συμμαχία και την 3η Δεκεμβρίου 1820 εγκατέλιπον οι Σουλιώται το Οσμανικό στρατόπεδο, ουχί βεβαίως ίνα σώσωσι τον Αλήν, αλλ’ ίνα δώσωσι το σύνθημα της μεγάλης σύμπαντος του Έθνους Επαναστάσεως ». Και θεωρήθηκε η 12η Δεκεμβρίου 1820 από τον Κ. Παπαρηγόπουλο και από άλλους σοβαρούς ιστορικούς σαν η αληθινή ημερομηνία που άρχισε η Ελληνική Επανάσταση.
Το Σούλι ήταν παγκόσμια γνωστό σαν ο τόπος των θρύλων. Στο βράχο του ήλθαν και εγκαταστάθηκαν, πριν πάνω από διακόσια χρόνια, πολλοί από τους Έλληνες, που εφλέγοντο από τον πόθο της Λευτεριάς. Αποτέλεσε εστία στρατιωτικής αλκής. Η ψυχή του Γένους περιέσωσε εδώ ψηλά, σε απροσπέλαστο άδυτο, ανόθευτη τη σταγόνα του Ελληνικού αίματος, αμόλυντο το κύτταρο του Ελληνικού πνεύματος.
Δεν υπάρχει κατανυκτικότερο ιστορικό μυστήριο από τη μετεώριση της ιστορίας σε θρύλο. Δεν υπάρχει ωραιότερη ιστορική πραγμάτωση από την υλοποίηση του θρύλου σε ιστορία. Εδώ στο Σούλι ξαναζωντάνεψε ο Ελληνικός μύθος, που θέλει τους Σουλιώτες απόγονους του γένους των αρχαίων Ηρακλειδών :
« Ίσως μένει εκεί πέρα κάποιος σπόρος κρυμμένος
Πού θα δείξει αν δεν είναι Ηρακλείδικο γένος »,
Τραγούδησε ο Λόρδος Βύρων για το Σούλι.
Η φήμη των Σουλιωτών είχε διαδοθεί απ’ άκρου σ’ άκρο της Ευρώπης και ενθουσίαζε ποιητές και λαογράφους. Ο κόμης Πέκιο που τους επισκέφθηκε λέει : « Είδα τους περήφανους Γρεναδιέρους του Ναπολέοντα και τις περήφανες Αγγλικές φρουρές. Μα μου φαίνεται πως οι Σουλιώτες ξεπερνούν και εκείνους και αυτούς ». Η Ρωσία στους ανδρείους Σουλιώτες ητένιζε, και τους εδέχετο στην αυλή της με μεγάλες τιμές, σαν εκπροσώπους ελεύθερου και ανεξάρτητου κράτους.
Επί τέσσαρες ολόκληρους αιώνες διεξάγει ο γενναίος λαός μας τον σκληρότατο αγώνα κατά του τούρκου κατακτητή. Ο κάθε ξεσηκωμένος ραγιάς αποτελεί την ώρα εκείνη συνειδητή ενσάρκωση της πιο μεγάλης ιδέας του ανθρώπινου πολιτισμού, της μητέρας όλων των ιδεών, της Ελευθερίας. Και για τους Σουλιώτες η ιδέα αυτή δεν ήταν μόνο λόγος, ήταν απόφαση. Ήταν απόφαση θανάτου, που τους έφερε το στεφάνωμα της Αθανασίας.
Η ιστορία δημιουργεί τους ήρωες. Οι Έλληνες ήρωες όμως δεν χρησιμοποιούν μόνο το απαραίτητο ξίφος. Ρομφαία υπήρξε πάντα το πνεύμα. Χωρίς αυτό η σωματική ανδρεία των ολίγων δεν θα μπορούσε να νικήσει τις υπέρτερες στρατιές των πολλών. Χωρίς αυτό δεν θα υπήρχαν Σούλι και Ζάλογγο, Μαραθώνες και Θερμοπύλες. Μ’ αυτές έζησε και μ’ αυτές θα ζήσει η Ελλάς, και αυτές αποτελούν την ακατάλυτη περιουσία της.
Ο Ι. Λαμπρίδης γράφει : « Οι Σουλιώτες ήταν λαός αδούλωτος και φιλοπόλεμος. Πείσμονες, τραχείς, τολμηροί, περιεφρόνουν την άνεση, τη πολυτέλεια, και μάλιστα τη δειλία, και τιμούσαν την ανδρεία και πάσαν αρετή προσιδιάζουσα εις τους πολεμικούς και τους γενναίους. Η ανεξαρτησία τους και η αγάπη της πατρίδος ήταν θεμέλιο της ζωής τους, και κατέστησαν το Σούλι Προπύργιο του Ελληνισμού και Στρατιωτικό Σχολείο του Γένους ».
Οι αγωνιστές του Σουλίου με τη λαχτάρα τους για την Ελευθερία έδειξαν την αξία που έχει για τη ζωή τους το ύψιστο αυτό αγαθό. Έκαναν κανόνα και βίωμα της ζωής τους τη γνωστή προτροπή του Περικλή προς τους Αθηναίους: « Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μη παροράσθε τους πολεμικούς κινδύνους ». Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα ξύπνησε μέσα τους, και οσάκις το Ελληνικό πνεύμα μεγαλουργεί, κάνει αρχαίους και νέους ήρωες να συμβαδίζουν, και να δημιουργούν ιστορικούς σταθμούς για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η υψηλή ιδέα που δόνησε την καρδιά των απλοϊκών εκείνων ανθρώπων ήταν η αιώνια Ελληνική ψυχή. Πτωχή και εξαντλημένη η Ελληνική ύλη διαθέτει πάντα αλώβητη ψυχή, τη ψυχή του Γένους. Είναι αυτή που ανέβαζε τους κλέφτες στα φαράγγια της Γκιώνας και της Λιάκουρας, κατέβαζε τους αρματωλούς στη Πολεμική Ακαδημία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, άναβε τη θρυαλλίδα για μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις, από το Λάμπρο Κατσώνη ως τον δικό μας τον Διονύσιο τον Τρίκκης, είναι εκείνη που κράτησε αδούλωτη και απτόητη τη Σουλιώτικη ψυχή .
Τα χρόνια εκείνα διέλαμψε, όσον και στην εποχή του Μαραθώνα, όσο και στην εποχή του Διγενή Ακρίτα, η Πολεμική μας αρετή. Και το γεγονός το μέγα, είναι ότι η αστείρευτη αυτή αρετή δεν εξόπλισε ψυχικά μόνο τους λίγους και επώνυμους, αλλά και τους πολλούς και ανώνυμους. Οι επώνυμοι εκφράζανε το φώς της ιστορικής συνειδήσεως. Οι ανώνυμοι εκφράζανε την άσβηστη σπίθα , που ήταν κρυμμένη στη στάχτη. Χωρίς τους πρώτους η Ελλάδα δεν θα είχε φωνή. Χωρίς τους δεύτερους δεν θα είχε σφιγμό. Χωρίς τους πρώτους η Ελλάδα δεν θα είχε προβολή. Χωρίς τους δεύτερους, δεν θα είχε καταβολή.
Στα χρόνια εκείνα της σκλαβιάς, οι πιο ζωντανοί αποσχίζονται από τη μάζα των ραγιάδων και ανεβαίνουν στα βουνά, όπου χαλκεύουν μαζί, υλικό και ηθικό εξοπλισμό. Διάγουν ελεύθερη, αλλά σκληρή στρατιωτική ζωή, και προετοιμάζονται. Αγωνίζονται στο πήδημα, στο λιθάρι, στο τρέξιμο, στις ομάδες. Και έχουν ιεραρχία, βαθμούς, άγραφους και όμως αυστηρότατους κανονισμούς. Μάχες και θάνατοι είναι οι καθημερινές τους ασκήσεις. Και καλό βόλι η συνηθισμένη ευχή.
Η λιτότητα και η σεμνότητα βίου, η γνώση του εδάφους και η άσκηση στη βολή, προετοίμαζε τους αυριανούς μαχητές της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Χάρις στη παράδοση αυτή, που κληροδοτήθηκε σε αρματωλούς και κλέφτες, κατόρθωσε το δουλωμένο έθνος να ετοιμάσει πλήθος εμπειροπόλεμα παλικάρια, που με το γιαταγάνι στο πλευρό, με το καριοφίλι στο χέρι, ξεφύτρωναν πολεμόχαρα, ορμητικά για το γιουρούσι, καρτερικά για την άμυνα, με την ευχή καλό βόλι στο στόμα, με το όραμα της ελεύθερης Ελλάδος στα μάτια.
Σήμερα στις διακρατικές σχέσεις δεν βλέπουμε πολιτισμένες απόψεις, επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου. Και οι ισχυροί της Γης συμβουλεύουν ενίοτε ανήθικους συμβιβασμούς. Ευτυχώς οι αδύνατοι, όταν αυτοί είναι Έλληνες, απαντούν εμπράκτως με την άτεγκτη εφαρμογή του ηθικού νόμου, που πρώτο και τελευταίο του άρθρο έχει το ιδανικό της Ελευθερίας. Το δείξαμε κατ’ επανάληψη, με τους ένδοξους απελευθερωτικούς αγώνες του 12-13, το περιλάλητο όχι του 1940,την εθνική αντίσταση στη κατοχή, τους ηρωικούς αγώνες της Κύπρου. Το Σούλι μας δίδαξε ότι την ηθική πορεία της ανθρωπότητας χαράζει και χειραγωγεί όχι τόσο η ισχύς των μεγάλων, όσο η θυσία των μικρών.
Το συγκεχυμένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε σήμερα διακυβεύει πολλά από τα εθνικά μας θέματα, και χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλες εκείνες τις ηθικές δυνάμεις, που μας έκαναν να επιβιώσουμε στο παρελθόν. Σε ώρες κινδύνου άλλο σωσίβιο δεν μπορεί να έχει η Ελλάς από το ζωντανό, το ενεργό, το πατριωτικό αίσθημα των τέκνων της. Το αίσθημα αυτό, διαποτισμένο από το πνεύμα της Ελευθερίας και της ανθρωπίνης αξιοπρέπειας, αποτελεί αξία αναντικατάστατη και απαράγραπτη. Γι’ αυτό, οι επιστημονικές γνώσεις ας πλουτίζουν το πνεύμα μας. Οι καλλιτεχνικές δημιουργίες ας λεπταίνουν τις ευαισθησίες μας. Οι ανέσεις της ζωής ας ευκολύνουν τον καθημερινό μας κάματο. Αλλά το άδυτο της ψυχής μας ας κυριαρχείται ανένδοτα από το πατροπαράδοτο στοιχείο του Ελληνικού Πατριωτισμού.-

Μεταναστευτική Πολιτική

 

Οι Mετανάστες και η Έλλειψη Μεταναστευτικής Πολιτικής

 

          Γράφει : ο Γιώργος Γκορέζης         

Με την παγκοσμιοποίηση εισήλθαμε στη Ζώνη των Γκρίζων Φαινομένων ( Gray Area Phenomena ), όπως τα αποκαλούν οι σύγχρονοι αναλυτές. Ο υπερπληθυσμός, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η τρομοκρατία, τα ναρκωτικά, το οργανωμένο έγκλημα, η λαθρομετανάστευση, είναι μερικά από τα φαινόμενα αυτά, που προβάλλουν σαν μια σημαντική αιτία προστριβών για το άμεσο μέλλον.

Στις αναπτυσσόμενες χώρες προβλήματα, όπως της αύξησης του πληθυσμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος, είναι σήμερα στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Τα προβλήματα της μόλυνσης και καταστροφής του περιβάλλοντος οξύνονται και επιταχύνονται από τη γρήγορη αύξηση του πληθυσμού. Εξάλλου τίποτε δεν επιτρέπει να συμπεράνουμε μια προσεχή μείωση της ανισορροπίας μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων βιομηχανικών πόλων ( ΗΠΑ, Ευρώπης, Σοβ. Ένωσης, Ιαπωνίας ), που απειλούνται από δημογραφική κατάπτωση, και του υπολοίπου της ανθρωπότητας, που είναι υποχρεωμένο να περιοριστεί στο ένα πέμπτο του παγκόσμιου πλούτου, ενώ αριθμεί τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της γης. Αυτή η ανισοκατανομή του παγκόσμιου πληθυσμού και πλούτου μεταξύ χωρών και περιοχών, θέτει ένα μεγάλο γεωπολιτικό πρόβλημα, που δεν περιορίζεται μόνο στις δημογραφικές προβλέψεις, αλλά και προοιωνίζεται αναστατώσεις κοινωνικές και οικονομικές, που δημιουργούνται από συνέπειες, όπως για παράδειγμα αυτές του εξαστισμού και της γήρανσης του πληθυσμού.

Η υποβάθμιση και καταστροφή του περιβάλλοντος στις αναπτυσσόμενες χώρες ενισχύει τα μεταναστευτικά κύματα προς την Ευρώπη, και οι πληθυσμιακές μετακινήσεις συνδέονται κυρίως με την οικονομική ανάπτυξη και το φαινόμενο του υπερπληθυσμού. Σήμερα υπάρχει μια σχεδόν γραμμική σχέση μεταξύ υπανάπτυξης και πληθυσμιακής αύξησης. Η αύξηση του πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες χώρες, εξουδετερώνει την έστω και περιορισμένη οικονομική ανάπτυξη. Η δημογραφική αύξηση οξύνει και το πρόβλημα της ανεργίας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ οι άνεργοι στις χώρες του Τρίτου Κόσμου ξεπερνούν ήδη τα  800.000.000, ενώ κάθε χρόνο προστίθενται 50.000.000 στον κατάλογο των ανέργων.

Μια άλλη διάσταση του δημογραφικού προβλήματος, είναι ότι ορισμένες κοινωνίες γίνονται υπερβολικά νεαρές, και άλλες αυξανόμενα γηρασμένες. Αυτό δημιουργεί δημογραφικές και τεχνολογικές διαχωριστικές γραμμές σε διάφορα σημεία του πλανήτη ( π.χ. Μεσόγειος, Ρίο Γκράντε, Κεντρική Ασία, Κίνα ), ανάμεσα σε ταχύτατα ογκούμενους, νεαρούς και φτωχούς πληθυσμούς από τη μια πλευρά, και δημογραφικά στάσιμες και γηρασμένες κοινωνίες από την άλλη. Το εκρηκτικό μείγμα νεανικών, ταχέως αυξανόμενων κοινωνιών, και η αποτυχία αντιμετώπισης των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων, είναι το κύριο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων περιοχών κρίσης και αστάθειας.

Η ελεγχόμενη μετανάστευση από τις αναπτυσσόμενες προς τις αναπτυγμένες χώρες θα μειώσει σε κάποιο βαθμό το βάρος του υπερπληθυσμού και της ανεργίας στις πρώτες, και θα αντισταθμίσει τα αρνητικά προβλήματα της γήρανσης του πληθυσμού στις δεύτερες. Η ανεξέλεγκτη όμως και μαζική μετανάστευση προκαλεί στο λαό φόβους, όπως : ότι θα αλλοιωθεί μια φυλετικά ομοιογενής κοινωνία ( οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ενστερνιστεί την έννοια του melting pot, δηλαδή της σύντηξης διαφόρων εθνοτήτων ), ότι ξένοι άνθρωποι θα μοιραστούν τους οικονομικούς πόρους, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα κοινωνικά προνόμια, ότι θα διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός κ.λ.π.

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η αύξηση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την οικονομική ύφεση είναι ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη τέτοιων αισθημάτων. Υπάρχει σε ορισμένους κύκλους της Ευρώπης η αντίληψη ότι οι μετανάστες αποτελούν τη « πέμπτη φάλαγγα », και ότι « στον 21^ο αιώνα το Ισλάμ θα βρεθεί προ των πυλών της Βιέννης ,ως μετανάστης ή τρομοκράτης,……..Μαζική μετανάστευση στη Γαλλία ίσως έχει ανατρέψει τη νίκη του Καρόλου Μαρτέλου το 732 μ.Χ. στη μάχη της Τουρ ».

Η Ελλάδα έχει γίνει σήμερα η χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ένα από τους μεγαλύτερους αριθμούς ξένων, σαν ποσοστό του πληθυσμού της. Παρ’ ότι ο αριθμός των μεταναστών, νόμιμων και παράνομων, δεν είναι δυνατό να υπολογιστεί με ακρίβεια, θεωρείται ότι είναι περίπου 950.000, ήτοι το 9% του πληθυσμού, ή το 25% του εργατικού δυναμικού. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ η Ελλάδα το 2015 θα έχει περίπου 14,5 εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίου τα 3,5 εκατομμύρια θα είναι αλλοδαποί, μη προερχόμενοι από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το 70% των μεταναστών στην Ελλάδα συνεχίζει να ζει και να εργάζεται παράνομα, και μόλις 235.000 υπέβαλαν αίτηση για πράσινη κάρτα, και ακόμα λιγότεροι έχουν τις προϋποθέσεις απόκτησης της, κυρίως λόγω μη συμπλήρωσης του αριθμού των ενσήμων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής των 386.000 μεταναστών από τις περίπου 950.000, το 65% είναι Αλβανοί, από τους οποίου μόνο 153.000 έκαναν αίτηση για νομιμοποίηση, και λιγότεροι από 50.000 συγκέντρωσαν τα δικαιολογητικά για την απόκτηση της πράσινης κάρτας. Ακολουθούν οι Βούλγαροι με 6,53%, οι Ρουμάνοι με 4,5%, οι Πακιστανοί με 3,17%, οι Ουκρανοί με 2,64%, οι Πολωνοί με 2,25%, οι Γεωργιανοί με 2,00% και οι Ινδοί με 1,77%.

Έχει διαπιστωθεί ότι ο κύκλος της μετανάστευσης προς την Ελλάδα δεν έχει κλείσει. Αντίθετα η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί χώρα υποδοχής μεταναστών, κυρίως από τη Βόρεια Αφρική, αλλά και από τις Βαλκανικές χώρες, την πρώην Ανατολική Ευρώπη και περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ. Τα αίτια της μαζικής αυτής αναμενόμενης μετανάστευσης εντοπίζονται στα οξύτατα οικονομικά και δημογραφικά προβλήματα των χωρών αυτών, και για τη Βόρειο Αφρική, πλέον των ανωτέρω στις αυξητικές πληθυσμιακές τάσεις και στη συσσώρευση νέων ηλικιών στις κοινωνίες.

Η διεθνοποίηση των οικονομιών, οι διαφορές στα επίπεδα μισθών και οι περιφερειακές ανισότητες αποτελούν την αφορμή για την πρόκληση μεταναστευτικών ρευμάτων. Η βασική αιτία όμως εντοπίζεται στην ανάγκη λειτουργίας των επιχειρήσεων και διασφάλισης της παραγωγής με όρους κερδοφορίας. Η μετανάστευση είναι ένα σύστημα για την εξεύρεση εργατικής δύναμης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί σήμερα την πολιτική ενίσχυσης της ευελιξίας της αγοράς εργασίας. Οι μεταναστευτικές κινήσεις αποτελούν το εργαλείο των εθνικών κρατών, και ιδίως της χώρας μας, για την προώθηση της πολιτικής αυτής, χωρίς τις εντάσεις-αντιπαραθέσεις που αυτή προκαλεί, αφού οι παράνομοι μετανάστες :

Απασχολούνται πρόσκαιρα-εποχιακά τις περισσότερες φορές, και εξυπηρετούν έτσι την προσαρμογή του όγκου της απασχόλησης στις μεταβολές της παραγωγής.

Έχουν αμοιβή χαμηλότερη των ημεδαπών εργατών, με θετική επίδραση για τον πληθωρισμό, που υπολογίζεται κατά 1 μονάδα, και εργάζονται με ευνοϊκούς για τους εργοδότες χρόνους εργασίας.

Αποτελούν δυναμικό που κινείται εκτός πλαισίου συλλογικών συμβάσεων, χωρίς απαιτήσεις, και δείχνουν υψηλή επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότητα. Συμβάλλουν στη διαμόρφωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ( ΑΕΠ ) κατά 0,5 της μονάδας.

Ειδικά για την Ελλάδα, τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχονται, ότι η χώρα μας για τα επόμενα χρόνια πρέπει να δεχθεί αρκετά εκατομμύρια μετανάστες, για να διατηρήσει το σημερινό επίπεδο κοινωνικής ευημερίας.

Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε και τις δυσμενείς επιπτώσεις, ιδίως σε χώρες που δεν είναι οργανωμένες σαν χώρες υποδοχής μεταναστών, λόγω έλλειψης μεταναστευτικής πολιτικής , όπως είναι η δική μας ( που δεν γνωρίζει ούτε καν τον αριθμό των μεταναστών που φιλοξενεί ). Στις δυσμενείς επιπτώσεις θα πρέπει να περιλάβουμε :

Το φαινόμενο να εκτρέπονται ολόκληροι τομείς της οικονομίας στην αστάθεια και την ελαστικότητα, προκειμένου να απασχολούνται ξένα εργατικά χέρια.

Η αύξηση της ανεργίας του ελληνικού εργατικού δυναμικού. Η αύξηση της ανεργίας αποδεικνύει ότι η οικονομία αδυνατεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας για άτομα με εξειδίκευση και μόρφωση.

Η αύξηση της εγκληματικότητας και του υπερεθνικού οργανωμένου εγκλήματος, που αποτελεί πρόκληση στην εθνική κυριαρχία.

Η εκμετάλλευση του φαινομένου από γειτονικές χώρες, σε μια προσπάθεια δημιουργίας «νέων» μειονοτήτων ( π.χ. αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα ).

Για άλλη μια φορά, οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν έχουν μπροστά τους ένα « νέο κόσμο », για να τον κατακτήσουν. Η μόνη διέξοδος τους είναι η ειρηνική μετανάστευση προς τις πλούσιες χώρες, τις λιγότερο πυκνοκατοικημένες. Μ’ αυτή την έννοια, η εφαρμογή μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής τάξης περνάει από τη διευθέτηση μιας νέας δημογραφικής και γεωγραφικής τάξης, που μπορεί να γίνει με την εφαρμογή μεταναστευτικής πολιτικής από τις αναπτυγμένες χώρες υποδοχής μεταναστών, που θα λαμβάνει υπ’ όψη όλες τις συνέπειες της τεράστιας διαφοράς της αύξησης των πληθυσμών.  Εναπόκειται στις αναπτυγμένες χώρες να προτιμήσουν αυτή τη διευθέτηση, από την αταξία και τη βία.- 

                                                     Γιώργος Γκορέζης