Η Νεα Δομή του ΝΑΤΟ λειτουργεί σε Βάρος των Κυριαρχικών μας Δικαιωμάτων

Γράφει :  Ο Γιωργος Γκορέζης

Ο πολυετής διπλωματικός πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ γέρνει υπέρ της Τουρκίας, με τη συγκατάθεση της Ελλάδος στην τοποθέτηση τούρκου διοικητή στο νατοϊκό στρατηγείο της Λάρισας. Η Τουρκία με σύμμαχο τις ΗΠΑ πίεζε από τη δεκαετία του 50 και τελικά πέτυχε στις 7 Μαϊου του 2009 να χαθεί η ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο υπό την έννοια του Αρχιπελάγους. Επί δύο χρόνια την επιχειρησιακή ευθύνη στο Αιγαίο από πλευράς ΝΑΤΟ θα την ορίζει ο Τούρκος διοικητής του στρατηγείου της Λάρισας με τον Αμερικανό διοικητή και τον Τούρκο υποδιοικητή του στρατηγείου της Σμύρνης!

Το ευνοϊκό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη με Υπουργό των Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου καταφέραμε τελικά να το αντιστρέψουμε. Στο Ελσίνκι η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε θέσει τον όρο στην Τουρκία ότι πρέπει μέχρι το 2004 να επιλύσει τις διαφορές της με την Ελλάδα, αν θέλει να έχει ευρωπαϊκή προοπτική. Και στην Κοπεγχάγη είχε δώσει νέο ραντεβού με την Τουρκία για το τέλος του 2004, προκειμένου να εξετασθεί η πρόοδος σε θέματα διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να ορισθεί ημερομηνία έναρξης συνομιλιών ένταξης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η κυβέρνηση της Ν. Δ. δεν κεφαλαιοποίησε το πλεονέκτημα αυτό. Τουναντίον, ο Κ. Καραμανλής με συνέντευξη του στο CNN το 2004 αποσύνδεσε την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τις Ελληνοτουρκικές διαφορές. Σήμερα βιώνουμε τις συνέπειες της de facto αναβάθμισης της Τουρκίας που δημιουργεί η έγκριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Το γεγονός αυτό , σε συνδυασμό με τη νέα αντίληψη του ΝΑΤΟ για την ανάπτυξη ενός πλέγματος σχέσεων με τα μουσουλμανικά κράτη της περιοχής, έχει αποθρασύνει την Τουρκία. Οι συνεχιζόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου των 10 ν.μ., η μη αναίρεση του casus belli για το αναφαίρετο δικαίωμα μας επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. , και οι συνεχιζόμενες εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Όλα ξεκίνησαν με την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ το 1974, που  άφησε τους Τούρκους να αλωνίζουν στη Συμμαχία, θέτοντας θέματα αποστρατικοποίησης των νήσων και κυρίως του συμπλέγματος Λήμνου – Σαμοθράκης και Αγ. Ευστρατίου. Το πέτυχαν με την αμφισβήτηση του Εγγράφου της Στρατιωτικής Επιτροπής (Military Committee Document) MC 61, που καθόριζε τα επιχειρησιακά όρια του ΑΤΑ εντός του FIR Αθηνών και του αντιστοίχου MC 36, που διασφάλιζε  την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο Πέλαγος με βάση τη φιλοσοφία του Αρχιπελάγους.

Τη δεκαετία του 1980 άρχισε η προσπάθεια επανένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, αλλά η Τουρκία δεν συμφωνούσε και δεν συμφωνεί ακόμη σε αποφάσεις που αφορούσαν τη δημιουργία χερσαίου νατοϊκού στρατηγείου στην Ελλάδα, την εφαρμογή των βασικών κειμένων της Στρατιωτικής Επιτροπής που διασφάλιζαν τον επιχειρησιακό έλεγχο του εναέριου χώρου εντός FIR Αθηνών και του Αιγαίου συνολικά από την Ελλάδα (MC 61 και MC 36) και την στρατιωτική χρήση της Λήμνου εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Σε περίοδο ειρήνης τη θεωρεί αποστρατικοποιημένη. Τη δεκαετία του 1990 έπειτα από έντονες διαπραγματεύσεις αποφασίσθηκε η εγκαθίδρυση στην Ελλάδα ενός Χερσαίου Στρατηγείου και ενός Κέντρου Συντονισμού Αεροπορικών Επιχειρήσεων( Combined Air Operation Center-CAOC ), τα οποία και πάλι εξαιτίας της τουρκικής στάσης παρέμεναν για πολύ χρόνο ανενεργά.

Τα Στρατηγεία αυτά ενεργοποιήθηκαν τελικά το 1998 στο πλαίσιο της νέας δομής του ΝΑΤΟ, που σε ό,τι αφορά τη Νοτιοανατολική περιοχή προέβλεπε από ένα χερσαίο υποστρατηγείο σε Ελλάδα (Τίρναβος) και Τουρκία (Σμύρνη) και από ένα αεροπορικό υποστρατηγείο CAOC σε Ελλάδα (Λάρισα) και Τουρκία (Εσκί Σεχίρ).

Στις αρχές του 2000 αποφασίστηκε η νέα δομή του ΝΑΤΟ στη Νότια Περιοχή να περιλαμβάνει τον Νατοϊκό Διοικητή Νοτίου Περιοχής (Regional Commander SOUTH), τρεις Τμηματικούς Διοικητές (Χερσαίος – Ναυτικός – Αεροπορικός), και δύο CΑΟC. Αποφασίστηκε το εναπομείναν Αεροπορικό Στρατηγείο (CC ΑΙΖ) να είναι στη Σμύρνη και το 4ο CAOC της νέας δομής στη Λάρισα (στη θέση του CAOC 6 της παλαιάς δομής). Επιπλέον και μέχρι τα νέα CAOC να αποκτήσουν πλήρεις επιχειρησιακές δυνατότητες αποφασίσθηκε η παράλληλη λειτουργία και των παλαιών CAOC μεταξύ των οποίων και του τουρκικού στο Εσκί Σεχίρ.

Το 2003 η κατανομή των θέσεων είχε καθοριστεί ως εξής :

 Στο Αεροπορικό Στρατηγείο Διοικητής Αμερικανός, Υποδιοικητής Τούρκος και θέσεις επιτελών για Ελληνες.

 Στο CAOC της Λάρισας Διοικητής Ελληνας (ο Διοικητής του ΑΤΑ), Υποδιοικητής εκ περιτροπής Τούρκος και θέσεις για Τούρκους επιτελείς.

Τα CAOC της νέας δομής εδώ και δύο χρόνια απέκτησαν πλήρεις επιχειρησιακές δυνατότητες και άμεσα τέθηκε το θέμα της κάλυψης των θέσεων διοίκησης από τα έθνη. Εξαρχής η Τουρκία έθεσε θέμα ανάληψης εκ περιτροπής με την Ελλάδα σε διετή βάση της διοίκησης του CAOC 4 στη Λάρισα.

Έπειτα από δύο χρόνια συνεχούς αρνήσεως της Ελλάδας, το υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε από το ΓΕΕΘΑ να αποδεχθεί στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ στις 7 Μαϊου του 2009 την κατανομή των θέσεων σύμφωνα με την οποία: Στο CAOC 4 της Λάρισας η διοίκησή του δίδεται εκ περιτροπής σε Έλληνα και Τούρκο διοικητή ανά διετία. Την περίοδο που στο CAOC 4 θα υπάρχει Τούρκος διοικητής, στο Αεροπορικό Στρατηγείο της Σμύρνης θα υπάρχει Ελληνας επιτελάρχης και όχι υποδιοικητής, θέση που μονίμως έχει διασφαλίσει η Τουρκία.

 Η διοίκηση του τούρκου πτέραρχου στο CAOC 4 της Λάρισας αναμένεται να είναι σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Αλλά και όπως αντιλαμβάνονται καλύτερον οι κατέχοντες τα της στρατιωτικής σχεδίασης, όταν το CAOC-4 της Λάρισας θα διοικείται από Έλληνα πτέραρχο, στο αεροπορικό στρατηγείο της Σμύρνης δεν θα υπηρετεί κανένας Έλληνας διευθυντής (DACOS) στις κρίσιμες επιτελικές θέσεις Α3 (Επιχειρήσεις), Α5 (Σχέδια – Πολιτική) και Α7 (Ασκήσεις). Η παράλληλη ύπαρξη του Τούρκου Υποδιοικητή στη Λάρισα θα εξουδετερώνει τις επιχειρήσεις εναέριας επιτήρησης και αστυνόμευσης της πολεμικής μας αεροπορίας που θα γίνονται για τον έλεγχο των εθνικών μας συνόρων.

Οι Περιβαλλοντικοί Πρόσφυγες και οι Διεθνείς Συμφωνίες

 

 Γράφει :  Ο Γιώργος Γκορέζης

Όλα δείχνουν ότι το φαινόμενο των κλιματικών αλλαγών είναι πιο επικίνδυνο για το ανθρώπινο γένος από την τρομοκρατία. Τα θύματα της τρομοκρατίας είναι χιλιάδες ανά την υφήλιο και η αντιμετώπιση της κατέστη παγκόσμια υπόθεση. Αλλά οι ανθρώπινες απώλειες από ακραία καιρικά φαινόμενα ούτε μπορούν να υπολογιστούν ούτε ελήφθη μέριμνα να αντιμετωπιστούν.

Οι μετακινήσεις πληθυσμών λόγω των κλιματικών αλλαγών, των φυσικών καταστροφών και της ερημοποίησης ολόκληρων περιοχών προκαλούν συγκρούσεις και εντάσεις, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και οδηγούν σε ανθρωπιστικές κρίσεις. Όλα αυτά συνιστούν τη λεγόμενη περιβαλλοντική απειλή για την ανθρωπότητα, μια ακόμα αρνητική μεταβλητή στην ανθρώπινη ασφάλεια. Χαρακτηριστικά στοιχεία που συνθέτουν το περίπλοκο και ασταθές τοπίο της περιβαλλοντικής απειλής είναι : Η ανυπαρξία συμφωνίας για τη μετά Κιότο εποχή ( το Πρωτόκολλο του Κιότο λήγει το 2012 και η Διάσκεψη στο Μπαλί το 2007 δεν έδωσε αισιόδοξα για το κλίμα  αποτελέσματα ), η κρίση των τροφίμων, οι επιταχυνόμενες κλιματικές μεταβολές, και η έλλειψη διεθνών συμφωνιών για τους περιβαλλοντικούς μετανάστες.

Η ανθρώπινη ασφάλεια ορίζεται πλέον και από τις περιβαλλοντικές συνθήκες για την επιβίωση και ανάπτυξη των ανθρώπινων πληθυσμών, έχει όμως τα πιο οδυνηρά αποτελέσματα για τους ανθρώπους των ευάλωτων περιοχών που αναγκάζονται σε φυγή. Η Ευρώπη θα αποτελέσει τον βασικό προορισμό κυμάτων περιβαλλοντικών προσφύγων, ενώ η ερημοποίηση νότιων περιοχών της αποτελεί πραγματικότητα.

Το 2035 προβλέπεται να αναπτυχθεί το μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα όλων των εποχών. Πάνω από 600.000.000 κόσμος θα χάσουν τις κατοικίες τους από την ανύψωση της στάθμης των θαλασσών – τόσοι περίπου ζουν σε παραλίες. Στην Αφρική ως το 2020 πάνω από 250.000.000 θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της έλλειψης υδάτινων πόρων. Στην Ασία μεγάλα τμήματα παραλιακών και πολυνησιακών κρατών θα εξαφανιστούν. Στην Αυστραλία θα καταφύγουν πρόσφυγες από την Ινδονησία, και τον Νότιο Ειρηνικό, ενώ κοινότητες από την Αρκτική, τη Σιβηρία και την Γροιλανδία θα καταφύγουν σε Καναδά, Κίνα, Ρωσία και Σκανδιναβικές χώρες. Η Αμερική εκτός από τους εσωτερικούς μετανάστες που δημιουργούν οι τυφώνες και η σταδιακή στεποποίηση των πολιτειών Μινεσότα, Μιζούρι, Ιλινόις, Κάνσας, πιέσεις θα δεχθεί τις επόμενες δεκαετίες και από Κεντρική Αμερική, το Μεξικό, την Καραϊβική ,τον Παναμά, τη Νικαράγουα κλπ.

Για την Ελλάδα τα στοιχεία της καταγεγραμμένης μεταναστευτικής ροής δείχνουν μια αυξητική τάση γεωμετρικής προόδου, και είναι αδύνατο μια μικρή χώρα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα από μόνη της, όταν κάθε χρόνο ο πληθυσμός μια μικρής πόλης αναζητεί μέσω της Ελλάδος, ή στην Ελλάδα το μέλλον της. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υ.Ε.Ν. συνελήφθησαν μόνο απ’ αυτό στην Ελλάδα λαθρομετανάστες ως εξής : Το έτος 2005 337 , το έτος 2006 3456 , το έτος 2007 9240 , το έτος 2008 πάνω από 16.000( φήμες ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό  συλληφθέντων στην Ελλάδα στις 146.000 ) και προβλέπεται ο αριθμός να τριπλασιαστεί το έτος 2009.

Στο πλαίσιο της διεθνούς βιβλιογραφίας, όσοι εξαναγκάζονται να μεταναστεύουν λόγω φυσικών καταστροφών ή ακραίων καιρικών φαινομένων χαρακτηρίζονται ως περιβαλλοντικοί μετανάστες ( environmental immigrants ). Όχι σπάνια οι συγκεκριμένοι μετανάστες χαρακτηρίζονται και ως περιβαλλοντικοί πρόσφυγες ( environmental refugees ). Ως τόσο είναι σκόπιμο να αποφεύγεται η σύγχυση των δύο εννοιών. Και αυτό γιατί η έννοια του πρόσφυγα κατοχυρώνεται στο νομοθετικό πλαίσιο της συνθήκης της Γενεύης του 1951. Στην περίπτωση των μεταναστών που εγκαταλείπουν το τόπο τους λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων ή των φυσικών καταστροφών ( περιβαλλοντικοί πρόσφυγες ), δεν συντρέχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΙΟΜ ( International Organization of Migration ) και ο UNHCR ( UN High Commissioner for Refugees ) δεν περιλαμβάνουν την έννοια των προσφύγων στην παραπάνω κατηγορία προσώπων.  

Οι Περιβαλλοντικοί πρόσφυγες αποτελούν λοιπόν μια κατηγορία προσφύγων για τους οποίους δεν υπάρχουν διεθνείς συμφωνίες, ούτε προστασία. Τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να αναπτύξουν μια πολιτική που θα καθορίζει σαφώς τι σημαίνει «πρόσφυγας κλίματος», και θα επεκτείνει τις συμφωνίες που θα προστατεύουν τους πολιτικούς πρόσφυγες για να περιλάβουν και αυτούς που τρέπονται σε φυγή από το «θανατηφόρο κλίμα».

Αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που σήμερα την χαρακτηρίζει η ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής, θα πρέπει να λάβει υπ’ όψη ότι τα μεταναστευτικά ρεύματα που θα προστρέξουν τις επόμενες δεκαετίες στις πύλες της ,Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, θα έχουν σκοπό, σε δεύτερο και τρίτο στάδιο, να μετακινηθούν βορειότερα. Πρώτος στόχος της λοιπόν είναι να γίνει δεκτή από όλες τις χώρες η αρχή της μετεγκατάστασης των μεταναστών που προσεγγίζουν τις μεσογειακές ακτές της Ευρώπης. Ο δεύτερος στόχος είναι να διαμορφωθεί μια ενιαία πολιτική χορήγησης ασύλου, πέραν από το στοιχειώδες επίπεδο προστασίας τους.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι τον περασμένο χρόνο περίπου 70.000 μετανάστες πέρασαν στις ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου, ενώ τα στρατόπεδα υποδοχής των μεταναστών κάνουν πολλούς να ομιλούν για «ευρωπαϊκά Γκουαντάναμο». Την προηγούμενη εβδομάδα η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες του ΟΗΕ ζήτησε το κλείσιμο του κέντρου υποδοχής λαθρομεταναστών στη Λέσβο, κρίνοντας τις συνθήκες διαβίωσης στο στρατόπεδο αυτό απαράδεκτες.

Απαιτείται κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία πρέπει να ξεκινήσει από την ριζική τροποποίηση του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ» ώστε να ισχύει ο θεμελιώδης κανόνας της κοινοτικής αλληλεγγύης και να μην φορτώνεται κατά τρόπο δυσανάλογο το πρόβλημα μόνον η Ελλάδα επειδή τυχαίνει γεωγραφικά αυτή να είναι η πύλη εισόδου. Πρέπει επίσης το σχετικό ελληνοτουρκικό πρωτόκολλο να καταστεί ευρωτουρκικό και να ληφθεί υπόψη και η δυνατότητα της Τουρκίας να επιστρέφει αλλοδαπούς οι οποίοι καταχρηστικά ζητούν άσυλο μέσα από μία συντονισμένη συνεργασία ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία. Φυσικά είναι ευπρόσδεκτη, με σεβασμό όμως στο κράτος δικαίου και στην κυριαρχία μας, η μετατροπή της Frontex σε μία οργανωμένη και αποτελεσματική δύναμη φύλαξης των θαλασσίων συνόρων μας. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει εκτεταμένα κύματα μεταναστών, εάν τους βρίσκει μπροστά του, μέσα στη θάλασσα, σε φουσκωτά σκάφη έτοιμα να βυθιστούν παρασέρνοντας στο βυθό τις ζωές αθώων ανθρώπων και πολύ συχνά παιδιών.

Θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι η Ευρώπη, όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες στο παρελθόν, οφείλει να χρησιμοποιήσει τη μετανάστευση σαν μοχλό ανάπτυξης. Και εμείς οι Έλληνες να λάβουμε υπόψη ότι η υπογεννητικότητα που χαρακτηρίζει τη κοινωνία μας καθιστά αναγκαία την παρουσία μεταναστών, αν βέβαια θέλουμε να διατηρήσουμε επίπεδα ευημερίας που απολαμβάνουν οι ευρωπαίοι πολίτες . Θα ήταν τεράστιο ιστορικό λάθος να αφήσουμε να γίνουν τα θέματα αυτά προνομιακό πεδίο ενός όχι απλώς συντηρητικού, αλλά ακραίου λόγου.-

Η Τουρκική Βιομηχανία Λαθρομετανάστευσης και Ναρκωτικών

Γράφει :  Ο Γιώργος Γκορέζης

Το Τουρκικό κράτος είναι μεγαλέμπορος ναρκωτικών. Γι’ αυτήν την όψη της Τουρκίας μιλάει ο Χουσεΐν Μπαΐμπασίν, μεγαλομαφιόζος της Τουρκίας, στους συγγραφείς του βιβλίου « Η Τουρκική Μαφία » Φρανκ Μπόφενκερκ, Γιουτζέλ Γεσιλγκόζ- εκδόσεις Καστανιώτη. Ο Μπαϊμπασίν αναφέρει συχνά ονόματα που εμπλέκονται στο λαθρεμπόριο, όπως εκείνα του τ. προέδρου Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, του τ. πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετσεβίτ, του υπουργού Εξωτερικών Ισμαήλ αλλά και της τέως πρωθυπουργού Τανσού Τσιλέρ, για να μην μιλήσουμε για λοιπούς βουλευτές, αστυνομικούς, στρατιωτικούς. Η μαρτυρία του Μπαϊμπασίν συμπίπτει με εκπληκτικό τρόπο με την εξέλιξη του οργανωμένου εγκλήματος στην Τουρκία.
Το εμπόριο ναρκωτικών στην Τουρκία, είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την λαθρομετανάστευση. Το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, σύμφωνα με τις διεθνείς εκθέσεις, παράγουν το 90% του οπίου παγκοσμίως. Το όπιον διακινείται μέσω των εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών στο Ιράν και την Συρία, και απ’ εκεί προς την Νοτιοανατολική Τουρκία, όπου με την απόλυτη συνεργασία του Τουρκικού κράτους λειτουργούν «συνεργεία υποδοχής».
Το «κύκλωμα» είναι απόλυτα ελεγχόμενο από τα Τουρκικά δίκτυα της ΜΙΤ, της JITEM, και των λοιπών κρατικών υπηρεσιών, που σε συνεργασία με τα αντίστοιχα δίκτυα της Πακιστανικής ISI, της Ιρανικής SAVAK και VEVAK, των Τουρκομάνων του Ιράκ, κλπ, εξασφαλίζουν την ασφαλή μεταφορά τους στις στρατοκρατούμενες περιοχές της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Οι συνθήκες στις Νοτιοανατολικές περιοχές της Τουρκίας εξασφαλίζουν απόλυτα το «ξεφόρτωμα» των διακινητών-λαθρομεταναστών, στα κέντρα διαχείρισης ναρκωτικών. Η Τουρκική μαφία είναι πανίσχυρη και διάσπαρτη σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, έχει σαν βοηθούς την Αλβανική και την Τσετσένικη Μαφία και είναι ο τελικός αποδέκτης των προϊόντων της λαθρομετανάστευσης.
Σύμφωνα με πολυσέλιδη έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι εγκληματικές αυτές οργανώσεις δείχνουν να έχουν μοιράσει τόσο την επικράτεια των χωρών όσον και το αντικείμενο της δραστηριότητάς τους, που είναι:
α. Εισαγωγές ηρωίνης από το Αφγανιστάν, κοκαΐνης από την Κολομβία και εξαγωγές «έκσταση» από την Ευρώπη.
β. Λαθρεμπόριο προϊόντων απομίμησης, που παράγονται φθηνά και είναι χαμηλής ποιότητας, όπως cd, dvd κλπ, κλοπές ταυτοτήτων, μέσω του Διαδικτύου.
γ. Εμπόριο γυναικών για πορνεία, παιδιών για παιδεραστία.
δ. Παραχαράξεις νομισμάτων, λαθρεμπόριο τσιγάρων και ξέπλυμα βρόμικου χρήματος.
Πίσω από τη διακίνηση λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα κρύβεται και πάλι η τουρκική στρατοχωροφυλακή .Τον αριθμό-ρεκόρ συλλήψεων 146.337 λαθρομεταναστών κατέγραψαν πέρυσι, οι αρχές ασφαλείας της χώρας. Στις διαστάσεις αυτής της μάχης έρχεται να προστεθεί, σύμφωνα με την ελληνική έκθεση, και η συστηματική άρνηση της Τουρκίας να εκπληρώσει τις διεθνείς υποχρεώσεις της. Έτσι, ενώ μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο η Ελλάδα είχε ζητήσει από τους γείτονες να δεχθούν πίσω 60.875 λαθρομετανάστες, η Τουρκία συμφώνησε μόλις για 7.472, και τελικά δέχθηκε μόνο 2.206.
H Ελλάδα και η Ιταλία, όπως διαπιστώνεται σε εκθέσεις των ελληνικών και ευρωπαϊκών Αρχών Ασφαλείας, αποτελούν τα σημαντικότερα διαμετακομιστικά κέντρα για τους λαθρομετανάστες που φθάνουν από τη Μέση Ανατολή, την Ασία και σε αρκετές περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια από χώρες της Αφρικής. Οι «καραβιές» των προσφύγων ξεκινούν συνήθως από τα τουρκικά παράλια και τις χώρες της M. Ανατολής, ενώ αρκετούς από τους λαθρομετανάστες «αδειάζουν» στα ελληνικά νησιά. Όσοι θέλουν να φθάσουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης και κυρίως στη Γερμανία κρύβονται σε νταλίκες που ταξιδεύουν με πλοία της γραμμής από Πάτρα και Ηγουμενίτσα στην Ιταλία.
Όπως καταθέτει σχετικά τ. λιμενάρχης μεγάλου νησιού μας : «Η διακίνησή των λαθρομεταναστών γίνεται με την βοήθεια Τούρκων λιμενικών. Τα τουρκικά περιπολικά σκάφη ή αλιευτικά λειτουργούν ως ανιχνευτές των παράνομων σκαφών που μεταφέρουν λαθρομετανάστες, παραβιάζοντας σε πολλές περιπτώσεις τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Διεξάγουμε πόλεμο με απίστευτες διαστάσεις, η κατάσταση είναι δραματική. Άνθρωποι των τουρκικών αρχών ασφαλείας (αστυνομία, MIT) είναι αναμεμειγμένοι σε αυτή την ιστορία παρέχοντας σχετική πληροφόρηση στους δουλεμπόρους».
Η εμπλοκή των διπλωματικών υπηρεσιών της Τουρκίας, στο εμπόριο ναρκωτικών έχει απασχολήσει πολλές φορές τις αρχές ασφαλείας της Ευρώπης. Ας θυμηθούμε το 2006 όταν ο Αστυνομικός Διευθυντής του Λονδίνου σε έκθεσή του επισημαίνει την εμπλοκή στελεχών της Τουρκικής Στρατιωτικής Αποστολής στη διακίνηση μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών. Μόλις πέρυσι τον Απρίλιο συνελήφθη για διακίνηση λαθρομεταναστών ο 38χρονος στέλεχος της ΜΙΤ SARKAN KAYA στην Μυτιλήνη, που αποδεικνύει την εμπλοκή της ΜΙΤ στα σχέδια σε βάρος της Ελλάδος.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ τα στρατόπεδα υποδοχής των μεταναστών στην Ελλάδα κάνουν πολλούς να ομιλούν για «ευρωπαϊκά Γκουαντάναμο», και ενώ φέτος το καλοκαίρι η Ύπατη Αρμοστεία για τους πρόσφυγες του ΟΗΕ ζήτησε το κλείσιμο του κέντρου υποδοχής λαθρομεταναστών στη Λέσβο, κρίνοντας τις συνθήκες διαβίωσης σ’ αυτό απαράδεκτες.
Πρέπει το συντομότερο να γίνει αλλαγή πολιτικής και παρεμβάσεις ώστε να τροποποιηθεί ο ευρωπαϊκός κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ», για να μην φορτώνεται μόνον η Ελλάδα το πρόβλημα. Πρέπει επίσης το σχετικό ελληνοτουρκικό πρωτόκολλο να καταστεί ευρωτουρκικό, ώστε να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικότερα η τουρκική εμπλοκή στη λαθρομετανάστευση. Διαφορετικά θα συνεχίσουν τα σοβαρά αυτά θέματα να είναι αντικείμενο συντηρητικού και ακραίου λόγου.-