Ομιλητής : Υπτγος ε.α. Γεώργιος Γκορέζης, Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Ιωαννίνων.
e-mail : ggorezis@yahoo.gr
Web : ggore.wordpress.com
Σεβασμιότατε, Κύριε βουλευτά, Κύριοι εκπρόσωποι πολιτικών αρχών και τοπικής αυτοδιοίκησης, Κύριε Πρόεδρε της ΕΑΑΣ, Κύριοι εκπρόσωποι εθνικών οργανώσεων, οργανισμών και συλλόγων, φίλτατοι επισκέπτες, πατριώτες και προσκυνητές, Κυρίες και Κύριοι,
Εάν, όπως έχει λεχθεί, η ιστορία είναι τα βήματα του θεού επάνω στη Γή, τα πιο ανεξίτηλα ίχνη από τα πέλματα του έχουν χαραχθεί στα ιερά εδάφη της πατρίδας μας. Επάνω τους βλέπει κανείς το προστατευτικό δίχτυ της θείας πρόνοιας, αλλά στο βάθος τους τρέχει αείροο, αγνό ελληνικό αίμα ανδρείας και θυσίας. Υπόκρουση τους έχουν τα θεϊκά βήματα πότε θούρια θριάμβων, πότε θρήνους ολέθρων. Και όταν οι σάλπιγγες του Άρη σιγούν, οι λύρες του Απόλλωνα δεν σταματούν το προαιώνιο ελληνικό άσμα που τέρπει και διδάσκει την ανθρωπότητα την αξία της Ελευθερίας, την αθανασία του πνεύματος, την ανθρώπινη με λίγα λόγια αρετή.
Για τους νεκρούς μας στο Γράμμο και το Βίτσι και την πτώση τους για την Ελευθερία, αυθόρμητη έρχεται σήμερα στα χείλη μας η ωδή του Κωστή Παλαμά :
Πνοές που πλανάστε σ’ άλλη ζωή,
Λείψανα κι αν κοιμάστε
Σας λειτουργούν στη δόξα μου.
Μακαρισμένοι να’ στε.
Κλίνουμε ευλαβώς το γόνυ προ των σεπτών σκιών των αγωνιστών της Ελευθερίας. Στεφανώνουμε τις αθάνατες μορφές των νεκρών με στεφάνους αϊδίου δόξης και πανελληνίου ευγνωμοσύνης. Η αυτοθυσία τους, ο ηρωισμός τους, η φιλοπατρία τους , ας είναι για μας αιώνιο υπόδειγμα, και ο εορτασμός της επετείου αυτής ας έχει πάνω μας μένουσα και διαρκή επίδραση.
Σύμφωνα με τον θείο νόμο το ελληνικό έθνος ήταν ήδη ελεύθερο από το 1821, και επιβεβαίωσε την ελεύθερη ύπαρξη του με την εποποιία του 40. Αλλά σύμφωνα με τον ανθρώπινο νόμο έπρεπε να αγωνιστεί και πάλι στο Γράμμο και στο Βίτσι, αυτή τη φορά κατά του κόκκινου φασισμού, που απειλούσε την ελευθερία και την ύπαρξη του. Και αγωνίστηκε σκληρά. Έγραψε τη νέα του εποποιία με το φτερό της ψυχής του και το αίμα της καρδιάς του. Όρθωσε για άλλη μια φορά το ανάστημα του, και η αιώνια Ελλάς, ξαναχάραξε την πορεία της επάνω στα ιερά ίχνη του Λεωνίδα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Κωνσταντίου Παλαιολόγου. Διεκήρυξε παγκόσμια την επιθυμία της να ζήσει ελεύθερα.
Ο εορτασμός της σημερινής επετείου ας γίνει παρότρυνση προς τους νεωτέρους για τις προς την πατρίδα υποχρεώσεις τους. Κοινές δεήσεις και ευχές συσφίγγουν τους φυλετικούς δεσμούς, και τονώνουν την τάση για υψηλά ιδεώδη. Άλλωστε το ότι επαναλαμβάνομε σχεδόν κατ’ έτος τα αυτά, ουδόλως μειώνει την αξία του γεγονότος. Όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς, « Πάντα προεξάρχουν, ως επί κεφαλής των εθνικών ιστοριών, αγήραστα θέματα λόγου . Και σήμερον δια του στόματος της πανελληνίου ψυχής ομιλούμε» .
Η πανελλήνια ψυχή αισθάνεται σήμερα την ανάγκη να αποτίσει φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους ηρωικούς νεκρούς αξιωματικούς και οπλίτες των Ενόπλων Δυνάμεων και της Χωροφυλακής, που θυσιάσθηκαν για να σώσουν τη Δημοκρατία στη χώρα μας από τον κόκκινο φασισμό, τη Μακεδονία μας από την αυτονόμηση, τη Θράκη και την Ήπειρο από την ένταξη τους αντίστοιχα στη Βουλγαρία και την Αλβανία και την πατρίδα μας από την υποδούλωση της στον Πανσλαβισμό. Και πρέπει να διακηρύξουμε σε κάθε κατεύθυνση ότι την εκδήλωση αυτή την κάνουμε όχι σαν «γιορτή μίσους», όπως την αποκαλούν κάποιοι, αλλά για να δείξουμε σε όλους, και κυρίως στη νέα γενιά, ότι εμείς τιμούμε αυτούς που έπεσαν «για του χριστού τη πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Τιμούμε όλους εκείνους, που ο καθένας από τη δική του σκοπιά, συνέβαλαν στο να νικήσει η αλήθεια, στον ανελέητο εκείνο αγώνα του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού, που ήθελε δια της βίας να επιβληθεί.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως άλλαξαν και πως αλλάζουν οι καιροί. Από καιρό καραδοκούν και ενεδρεύουν ελκυστικά θρασύστομα δαιμόνια. Κερνούν το μεθυστικό κρασί νεοπρόσφερτων ιδεών. Θείες πατρίδες προσβάλλονται, ιερές λατρείες παραδίδονται στα κτυπήματα θρησκευμάτων ύποπτων. Λησμονούν όμως πως υπάρχουν περασμένα ιδανικά, που και ως νεκρά θεωρούμενα εξακολουθούν να είναι κυβερνήτες των ζωντανών. Και αν προγονικά δημιουργήματα ως ξόανα ακατέργαστα μπορούν να διατηρηθούν στη μνήμη των ανθρώπων, ευλογημένοι οι πρόγονοι που δείχνουν το δρόμο φωτίζοντας τον και λαμπρύνοντας, αρχέτυπα, πυρσοί!
Στα χρόνια μας η πατρίδα δοκιμάζεται. Η Β. Ήπειρος στενάζει υπό τον ξενικό ζυγό, ανύπαρκτες μειονότητες, η αλβανική, η σλαβομακεδονική, κ.ά. εφευρίσκονται, ο εθνικός μας χώρος παραβιάζεται καθημερινά, νέες ύπουλες ιδέες περί πολυπολιτισμικότητας απειλούν την εθνική μας συνείδηση και την ομογένεια του πληθυσμού μας. Κοσμοπολίτικα σχέδια επιδιώκουν ανενόχλητα να σβήσουν την ιστορική μας μνήμη και την εθνική μας υπερηφάνεια. Η εθνική μας κυριαρχία και η ιστορική μας υπόσταση στο Αιγαίο και την Κύπρο απειλούνται. Η Τουρκία διατηρεί για 38 τώρα χρόνια 40.000 στρατό κατοχής στη Κύπρο, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ . Ασκώντας κρατική τρομοκρατία, έθεσε υπό ομηρεία την Ελλάδα, η οποία δεν μπορεί να κάνει χρήση του κυριαρχικού της δικαιώματος, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, ή η χάραξη της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης ( ΑΟΖ ).
Η χώρα μας χειμάζεται υπό φοβερής θυέλλης, αλλά εφόσον πάλλονται ακόμα ελληνικές καρδιές είναι ανάγκη να εορτάζεται η μέρα αυτή. Ο εορτασμός της θα αποτελέσει εθνικό και πνευματικό βάπτισμα, θα τονώσει το φρόνημα μας, και θα μας βοηθήσει να αντλήσουμε ελπίδα και δυνάμεις. Θα καταδείξει ότι έθνη σαν το δικό μας, που έχουν τόσο ένδοξη ιστορία και προσέφεραν τόσα στην ανθρωπότητα, δεν αποβάλλουν το θάρρος προ των κινδύνων, μπορούν με πεποίθηση να προσβλέπουν στο μέλλον, δικαιούνται να έχουν απαράγραπτα δικαιώματα.
Τιμή και δόξα στους ηρωϊκούς προμάχους της πατρίδος!
Στις απρόσιτες και αιματοβαμμένες κορφές στο Γράμμο και το Βίτσι, η Ελλάδα πεθαίνει πολεμώντας, για να αναστηθεί στη δόξα της. Η επιθυμία, ή καλύτερα, η περιφρόνηση του θανάτου ! Να η ορμή, να η αρετή που καθαγιάζει τον πόλεμο. Οι θυσίες Κόδρων και Λεωνιδών, Μπότσαρη, Παπαφλέσσα και Παύλου Μελά, οι θυσίες ηρώων πολεμιστών στο Γράμμο και το Βίτσι την έχουν τη μερίδα της αλήθειας στο πέρασμα της νέας και της αρχαίας μας ιστορίας. Αυτή η καταφρόνηση του θανάτου έκανε τον Καραϊσκάκη να λέγει στα παλληκάρια του : «Η τιμή και το καύχημα των παλληκαριών είναι να τους κράζουνε σφαγάδια και όχι ψοφίμια». Αυτή η περιφρόνηση θανάτου έκανε τον Κανάρη να αποκριθεί στην ερώτηση περίεργου για το τι έβαζε στο μυαλό του κάθε φορά που κολλούσε το μπουρλότο του στο εχθρικό καράβι. « Τι έβαζα στο μυαλό μου; Κωνσταντή θα πεθάνεις». Αυτή οδήγησε το Ρήγα το Βελεστινλή στις φυλακές του Βελιγραδιού προς το στραγγάλισμα, και τον Λορέντζο Μαβίλη στο βόλι του Τούρκου στα ηπειρωτικά βουνά.
Αλλά ποία υπήρξε η υψηλή ιδέα που δόνησε με γενναίους παλμούς την καρδία των πατριωτών μας στις μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι, και των οποίων κάθε σκέψη και κάθε πόθος σίγησε, κάθε πόνος εφάνη μικρός μπροστά στη θυσία για την ελευθερία; Ήταν η ελληνική ψυχή, που από τον Όμηρο μέχρι την εποχή των κλέφτικων τραγουδιών, από τον Πλάτωνα και τον Αισχύλο μέχρι τον Κοραή και το Φεραίο υπήρξε μία και αναλλοίωτος. Δεν έσβησε ποτέ. Στην ψυχή των αγωνιστών αυτών υπήρχε αόριστος και ασαφής, αλλά πάντοτε μεγάλη και υψηλή η ιδέα του Ελληνικού Πνεύματος. Η ίδια δύναμη που όπλισε τα χέρια των ελλήνων αγωνιστών της Ελευθερίας όλων των αιώνων. Η δύναμη την οποία δημιουργούν τα γράμματα, η φιλοσοφία, η ποίηση, η τέχνη, ο Ελληνικός με λίγα λόγια πολιτισμός, που γέννησε ωραίο όσον πουθενά το αίσθημα της Ελευθερίας. «Ταις μεν πόλεσι τα τείχη, ταις δε ψυχαίς ο εκ παιδείας νούς κόσμον και ασφάλεια παρέχει», έλεγε ο Σωκράτης.
Οι αγωνιστές στο Γράμμο και το Βίτσι ενσάρκωσαν με την θυσία τους τη πιο μεγάλη ιδέα του ανθρώπινου πολιτισμού, τη μητέρα όλων των ιδεών, την Ελευθερία. Και η ιδέα αυτή δεν ήταν μόνο λόγος, ήταν απόφαση. Ήταν απόφαση θανάτου που τους έφερε το στεφάνωμα της αθανασίας. Με την λαχτάρα τους για την Ελευθερία έδειξαν την αξία που έχει για τη ζωή το ύψιστο αυτό αγαθό. Έκαναν βίωμα της ζωής τη γνωστή προτροπή του Περικλή προς τους Αθηναίους : « Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μη παροράσθε τους πολεμικούς κινδύνους ».
Η ιστορία δημιουργεί τους ήρωες. Οι έλληνες ήρωες όμως δεν χρησιμοποιούν μόνο το απαραίτητο ξίφος. Ρομφαία υπήρξε πάντοτε το πνεύμα. Χωρίς αυτό η σωματική ανδρεία των ολίγων δεν θα κατόρθωνε να νικήσει τις υπέρτερες στρατιές των πολλών. Χωρίς αυτό δεν θα υπήρχαν Μαραθώνες και Θερμοπύλες. Χωρίς αυτό το σχοινί στο λαιμό του Πατριάρχη δεν θα είχε πνίξει τον ίδιο τον κατακτητή. Το κομμένο κεφάλι του Παπαφλέσσα δεν θα γινόταν η θρυαλλίδα που αναζωπύρωσε τον απελευθερωτικό αγώνα.
Τα χρόνια εκείνα διέλαμψε όσο ποτέ άλλοτε η πολεμική μας αρετή. Και εξόπλισε ψυχικά όχι μόνο τους λίγους και επώνυμους, αλλά και τους πολλούς και ανώνυμους. Οι επώνυμοι εκφράζαν το φως της ιστορικής συνείδησης. Οι ανώνυμοι εκφράζαν την άσβηστη σπίθα που ήταν κρυμμένη στη στάχτη. Κάπως έτσι συμβαίνει πάντα στο ρου της Ελληνικής ιστορίας. Οι επώνυμοι δίνουν στην Ελλάδα τη φωνή. Οι ανώνυμοι δίνουν το σφυγμό. Οι πρώτοι δίνουν την προβολή. Οι δεύτεροι την καταβολή.
Αλλά οι αφανείς μας ήρωες στο Γράμμο και το Βίτσι δεν είναι όλοι άγνωστοι, δεν είναι όλοι ανώνυμοι. Εκτός απ’ αυτούς που αναφέρονται μόνο αριθμητικά στα χρονικά που διασώθηκαν: « Σήμερα χάθηκαν έξι δικοί μας »…..Αυτούς τους έξι δεν θα τους μάθει κανείς ποιοί ήταν. Και όμως κανείς δεν ξέρει πόσο σημαντικά είχε βοηθήσει ο χαμός τους την υπόθεση της Ελευθερίας κατ’ εκείνο το «σήμερα», που είχε για επαύριο την οριστική νίκη.
Η Ελλάδα είναι μοναδικός διδάσκαλος του κόσμου σήμερα, αν είναι – και είναι – αληθές το ρητό, ότι η Ιστορία είναι φωνή νεκρών διδάσκουσα τους ζώντες. Στο βαθύ ρητό του φιλοσόφου « οι νεκροί μας κυβερνούν », εγράφη παλαιότερα σε περισπούδαστη μελέτη σαν αντίλογος : « Χρειάζονται νέοι θεοί για να κατακτήσουν τη ζωή, οι παλαιοί δεν αναζούν ». Αλλ’ αν στοχαστικότεροι προσεγγίσουμε την ιδέα, μπορούμε να απαντήσουμε : « νεκροί δεν υπάρχουν, Όλα ζούν στο κόσμο. Από τον άνθρωπο εξαρτάται η δύναμη η ζωοποιός ».
Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι αυτούς που έπεσαν στη μάχη αυτή της Ελευθερίας. Την αγάπη της ζωής τη θεμελιώνει της Ελευθερίας η αγάπη. « Οι Μαραθώνες γεννούν τους Παρθενώνες », σάλπισε ο Κωστής Παλαμάς . « Στα τρεις χιλιάδες χρόνια εξέλιξης της ανθρωπότητας αποδείχθηκε δύσκολο να γεννηθούν νέοι Παρθενώνες. Η επανάληψη όμως των νέων Μαραθώνων διατηρεί ζωντανή την ελπίδα ότι θα έλθει κάποτε και η ώρα των νέων Παρθενώνων ».
Ο Ύμνος στην Ελευθερία επιστέφεται με δύο στίχους της Δαντικής Κωμωδίας που λέγουν « Ψάλλω την Ελευθερία, που είναι τόσο αγαπητή, καθώς γνωρίζει, όποιος γι’ αυτήν γίνεται αρνητής και αυτής της ζωής ».
Τον Ύμνο στην Ελευθερία είναι πρέπον να ψάλλουμε και μείς σήμερα, απαγγέλλοντας τις ηρωικές στροφές του :
Τρέχουν άρματα χιλιάδες
Σαν το κύμα εις το γιαλό
Αλλ’ οι ανδρείοι παλληκαράδες
Δεν ψηφούν τον αριθμό.
Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία
Που ότι θέλεις ημπορείς
Εις τον κάμπο Ελευθερία
Ματωμένη περπατείς.
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, ώ χαίρε Ελευθεριά!
Ggore's Weblog 